Op 8 februari 2017 veranderde mijn leven. Mijn vader stierf die dag compleet onverwachts. Hij was mijn lieve vader, beste vriend, mijn steunpilaar. Ik kan zeggen dat je hart afbrokkelt en denkt dat het niet meer herstelbaar is. Mijn vader was een kleine man van indische afkomst. Hij lag in zijn kist maar alles in mij zei “kon ik je maar in een warme doek wikkelen”. De kist was te koel, te groot voor hem en met name bij het sluiten van de kist kreeg ik het te kwaad. Ik had als dochter nog zo graag even de contouren van je gezicht willen voelen en het doek een stuk terug willen slaan om je op het laatste moment nog even te kunnen zien.

Al tijdens het regelen van de uitvaart wist ik dat ik zelf in de uitvaart zou gaan werken. Vol bewondering volgde ik de uitvaartbegeleidster, eentje uit duizenden vond ik. Wat een respect werd er getoond voor ons als familie. Zei voelde bijna als een vriendin. Alles kon en mocht.

Na de heftigste rouwperiode besloot ik mijn creatieve, artistieke achtergrond en mijn wens om in de uitvaart te werken samen te voegen. Het ontwerpen en maken van uitvaartwaden en kistkleden. Wanneer ik aan het werk ben denk ik veel aan mijn vader maar altijd met een glimlach. De gedachte dat ik iets voor een ander kan betekenen in een verdrietige tijd geeft mij een heel goed gevoel en ook veel troost. Troost om iemand die ik niet meer terug krijg maar ik weet zeker dat wanneer hij op mij neer kijkt hij trots zal zijn.

Wat betreft een onherstelbaar afbrokkelend hart…mijn hart hersteld langzaamaan weer. Daar zorgt mijn werk wel voor.